Ποια χρονιά αποφοιτήσατε από το Κολέγιο «ΔΕΛΑΣΑΛ»;

Από το Κολέγιο «ΔΕΛΑΣΑΛ» αποφοίτησα το 1995. 

 

Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις σπουδές σας, τη δουλειά σας και γενικότερα τη ζωή σας στο εξωτερικό;

Μετά την αποφοίτησή μου απο το Κολέγιο, έλαβα υποτροφία και πήγα στην Αμερική για τις πτυχιακές μου σπουδές πάνω στις Διεθνείς Σχέσεις, με εξειδίκευση στη Νοτιοανατολική Ασία και στην Ιαπωνία, στο πανεπιστήμιο του George Washington, στην πολιτεία District of Columbia, την πρωτεύουσα. Στο δεύτερο έτος σπουδών, κυνήγησα και είχα την τύχη να κερδίσω δεύτερη υποτροφία και να κάνω το τρίτο έτος σπουδών μου με ανταλλαγή στο πανεπιστήμιο Κανσάι στην Οσάκα, μια εμπειρία πολύτιμη, καθώς, μ’ έφερε σε επαφή με έναν πολιτισμό αναπτυγμένο τεχνολογικά και οικονομικά όσο και ο Δυτικός, αλλά που διαφέρει πολύ στις παραδόσεις, τον τρόπο σκέψης και αντίληψης της ζωής. Ήταν το βάπτισμα του πυρός για μένα και μια εμπειρία μοναδική: να είμαι Ευρωπαίος στην καταγωγή, να σπουδάζω επίσημα στην Αμερική και, ταυτόχρονα, να απολαμβάνω την πρόκληση να διευρύνω τη σκέψη μου και τις εμπειρίες μου στην Ασία. Πιθανόν σήμερα κάτι τέτοιο να είναι πιο συνηθισμένο, όταν πήρα την απόφαση τότε, ακουγόταν  “εξωτικό”. 

 

Ακόμα και σήμερα, λόγω της εμπειρίας αυτής, είμαι ευγνώμων που το σύστημα στην Αμερική παρείχε όχι μόνο την ευελιξία αλλά και τη δυνατότητα σε κάποιον, αν πραγματικά το ήθελε και το έθετε στόχο. να ανοιχτεί και να δοκιμαστεί σε όποιο μέρος του κόσμου το επιθυμεί. 

 

Μετά την επιστροφή στην Αμερική, τελείωσα το πτυχίο και εργάστηκα για έναν χρόνο στα χρηματοοικονομικά στην Αμερική πριν μεταφερθώ στο Λονδίνο και εργαστώ για τρία χρόνια ως αναλυτής επενδύσεων στην τράπεζα Schroder Salomon Brothers, που ανήκε στον όμιλο της Citigroup. Ήμουν υπεύθυνος στον τομέα των αναπτυσσόμενων αγορών στην Αφρική, Μέση Ανατολή, Τουρκία, Ρωσία και Κεντρική Ευρώπη. Θυμάμαι ότι τα ταξίδια ήταν απανωτά και οι ώρες εργασίας ατελείωτες, αλλά σαν εμπειρία ήταν μοναδική, γιατί συνδύαζε όχι μόνο την τεχνική ανάλυση και οικονομική γνώση αλλά και την επαφή, επικοινωνία και διαπραγμάτευση με πελάτες, οι οποίοι δεν ήταν μόνο στελέχη τοπικών ή πολυεθνικών εταιρειών, αλλά περιλάμβαναν και κυβερνητικούς αξιωματούχους. Αυτό μού έδινε τη δυνατότητα να εξασκήσω όχι μόνο χρηματοοικονομικές γνώσεις αλλά και τις σπουδές μου στις διεθνείς και δημόσιες σχέσεις, κάτι που έβρισκα άκρως ενδιαφέρον, καθώς το όριο που καθορίζει την πολιτική από την οικονομία δεν είναι πάντα όσο ευδιάκριτο νομίζουμε. Με δυο λόγια, ο βαθμός πολυπλοκότητας του παγκοσμιοποιημένου μας κόσμου με κρατούσε σε διαρκή εγρήγορση και απαιτούσε συνεχή μάθηση και ενημέρωση σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα. Αγαπημένη μου φράση θυμάμαι ήταν η εξής: “Για να είσαι καλός αναλυτής και σύμβουλος, πρέπει πάνω απ όλα να είσαι άριστος δικηγόρος!” Μου έχει μείνει ακόμα, γιατί το τελευταίο που ήθελα να γίνω ή να θεωρούμαι ήταν δικηγόρος! (γέλια)

 

Ο επόμενος μεγάλος επαγγελματικός σταθμός ήταν η εργασία μου στον επικοινωνιακό όμιλο της Ogilvy & Mather Σιγκαπούρη, όπου εργάστηκα για δύο χρόνια στον διαφημιστικό τομέα, πριν καταλήξω στην Οκινάουα, όπου ζω μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, με εργασιακή ιδιότητα τελείως διαφορετική, αυτή του εκπαιδευτικού την ημέρα και του μαθητευόμενου στη ζωή, στην τέχνη και στη δημιουργικότητα, τα βράδια! (γέλια)

 

Ποια στιγμή από τα μαθητικά σας χρόνια θα επιλέγατε, ώστε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω και να την ξαναζήσετε;

Είναι δύσκολο να διαλέξω μία και μόνο στιγμή, γιατί έχω απανωτές όμορφες αναμνήσεις και από το γυμνάσιο και το λύκειο. Θυμάμαι στο γυμνάσιο που περιμέναμε να έρθει η Παρασκευή με ανυπομονησία, γιατί εκείνη τη μέρα είχαμε εξάωρο, τελειώναμε τα μαθήματα στη 1 το μεσημέρι και μετά ριχνόμασταν με τα μούτρα σε προπόνηση μπάσκετ για 2-3 ώρες, τρεις εναντίον τριών, στην μπασκέτα νούμερο 7. Θυμάμαι το νούμερο ακόμα, σαν να ήταν εχθές. Μετά κατεβαίναμε κέντρο, τρώγαμε στα Goodys στην Αγίας Σοφίας, μετά περπάτημα μέχρι την Ικτίνου για παγωτό και τσάρκα στο κέντρο της πόλης και, τέλος, μπιλιάρδο στο καφέ Θερμαϊκός, πριν γυρίσω σπίτι γύρω στις 9-10 το βράδυ. Η ελευθερία να είμαστε έξω παρέα όλοι οι συμμαθητές μαζί, να ιδρώνουμε στο γήπεδο μπάσκετ και μετά να καλαμπουρίζουμε και να γελάμε στο κέντρο της πόλης, πολλές φορές κρατώντας το στομάχι μας από τα γέλια, να φλερτάρουμε στο κέντρο και στα καφέ της πόλης ήταν ανεπανάληπτη. Στο λύκειο, η ενασχόληση με το θέατρο και παραδοσιακούς χορούς ήταν οι εξωσχολικές δραστηριότητες που απολάμβανα περισσότερο. Τέλος, το εκπαιδευτικό ταξίδι στο Βέλγιο για μία εβδομάδα και η επαφή με παιδιά από όλη την Ευρώπη με σημάδεψε. Θυμάμαι ακόμα ότι τότε ερωτεύτηκα μια κοπέλα από την Βόρεια Ιρλανδία και, μετά το τελευταίο φιλί του αποχαιρετισμού μας, η κοπέλα έβγαλε την αλυσίδα από τον λαιμό της και μου τη φόρεσε ως δώρο. Μέχρι και σήμερα, χρόνια μετά, έχουμε κρατήσει φιλική επαφή με την Ελένη της Βόρειας Ιρλανδίας και αναπολούμε τις όμορφες στιγμές, σαν να μην πέρασε μια μέρα! (γέλια)

 

Τι σημαίνει για εσάς το «ΔΕΛΑΣΑΛ» ;

Για μένα το «ΔΕΛΑΣΑΛ» ήταν οικογένεια. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που μου έδωσε όχι απλά μόρφωση, αλλά κυρίως ανθρώπινη παιδεία, τι σημαίνει να είναι κανείς πάνω από όλα άνθρωπος και να διασκεδάζει και να ζει τη ζωή και την κάθε στιγμή στο μέγιστο. Το ότι είχαμε μεγάλη γκάμα από εξωσχολικές δραστηριότητες και συνειδητά μας παρότρυναν οι καθηγητές και γονείς να ριχτούμε σε αυτές ήταν ο πραγματικός θησαυρός! Το ότι ήμασταν δεμένοι σαν σχολείο, με έκανε να το αγαπήσω και να το βλέπω σαν μια οικογένεια.

 

Ποιος καθηγητής του Κολεγίου «ΔΕΛΑΣΑΛ» θα σας μείνει αξέχαστος και γιατί; 

Δύσκολη ερώτηση. Τους θυμάμαι όλους και όλες, έναν προς έναν, καθώς πολλές φορές, και λόγω θεάτρου, τους μιμούμασταν, ειδικά τον τρόπο που μιλούσαν, τις χειρονομίες τους, τις συνήθειές τους... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα έπρεπε να τους είχαμε ανεβάσει παράσταση, οι μαθητές να παίζουν τους καθηγητές στη σκηνή και οι καθηγητές μας να την απολαμβάνουν ως κοινό. Πώς δεν μας πέρασε από το μυαλό τότε...θα είχαμε σκίσει σαν παράσταση, γιατί τους αγαπούσαμε πολύ και παρ’όλες τις επιμέρους γκρίνιες και παράπονα, σαν σχολείο (μαθητές, καθηγητές και γονείς) ήμασταν αρκετά δεμένοι. Μια φράση καθηγητή που μου έχει μείνει είναι η εξής: “ποιο καλό παιδάκι θα μας πει μάθημα σήμερα;” Μου έχει μείνει αξέχαστη, γιατί στην ερώτηση αυτή συνήθως κανείς μας δεν σήκωνε το χέρι να δώσει απάντηση. Ακόμα και σήμερα, λοιπόν, παραμένει αναπάντητη και για αυτό αξέχαστη!

 

Τι θα συμβουλεύατε έναν μαθητή του Λυκείου, ο οποίος ετοιμάζεται να χαράξει τη δική του εκπαιδευτική και επαγγελματική πορεία;

Άκου όχι τι σε συμβουλεύουν οι άλλοι, αλλά πώς το λένε. Εξασκήσου σε αυτό, ούτως ώστε όταν έρθει η στιγμή να συμβουλέψεις εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό τι δρόμο να χαράξεις, να ξέρεις να μπορείς να διαβάσεις όχι τη δική σου σκέψη μόνο αλλά και τον δρόμο που σου δείχνει η καρδιά σου. Αυτόν και μόνο να ακολουθήσεις. Από τα πάντα θα μάθεις και θα εξελιχθείς. Αρκεί να το δεις έτσι και η πορεία σου θα είναι σαν ένα ταξίδι μαγικό, του οποίου τον τελικό προορισμό καλό είναι ούτε εσύ ο ίδιος να μην τον προσδιορίζεις πάντα σε απόλυτες τιμές, παρά μόνο με διαστάσεις απεραντοσύνης. Ποτέ δεν θα ξέρεις απο πριν τα πάντα, ποτέ δεν θα έχεις όλα τα δεδομένα, για να ξέρεις το μέλλον. Άνοιξε πανιά και ρίξου με τα μούτρα στο ταξίδι. Το μέλλον δεν υπάρχει, το δημιουργούμε τώρα. Πάλεψε, δοκίμασε, νιώσε, γέλασε και ίδρωσε όσο δεν παίρνει. Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος επιλογή, η ουσία είναι στην επιλογή!